Borci Hamasa su 7. oktobra probili ogradu zatvora koji je, ustvari, Pojas Gaze, pokrenuvši koordinirani napad na najmanje sedam izraelskih vojnih objekata i više od 20 okolnih stambenih zajednica. Više od 1.000 izraelskih građana - civila i vojnika - te deseci stranih državljana ubijeni su u ovom napadu. Blizu 240 osoba je zarobljeno. Uhvaćena nespremna i u rasulu, izraelska vojska je panično odgovorila na napad, neselektivno pucajući na napadnuta mjesta, ubijajući izraelske zarobljenike zajedno s borcima Hamasa. Izraelskoj vojsci bio je potreban gotovo cijeli dan da vrati izgubljenu teritoriju i osigura područje Gaze.
Nakon Hamasovog napada bez presedana, izraelski aparat za odnose s javnošću pokrenuo je kampanju dezinformacija, s ciljem podsticanja straha i bijesa, i počeo je širiti nepotvrđenu propagandu o zvjerstvima. Ova kampanja, koja uključuje priče o bebama "koje su u velikom broju obezglavljene", "spaljene" i "okačene na konpac za sušenje odjeće", pomogla je preobraziti šok izraelske javnosti u genocidni tribalizam i skrenula je pažnju sa izraelskih političkih, obavještajnih i vojnih grašaka, koje su zapravo i utrle put za ovaj napad. Ova kampanja također je pomogla vladi da prikupi ključnu podršku javnosti za masovnu mobilizaciju rezervnih jedinica, koja je učinila kopnenu invaziju na Gazu punog obima mogućom.
Novi, nacionalistički jevrejski identitet
Nakon što je osigurao bezuvjetnu vojnu, političku i diplomatsku podršku svojih imperijalnih sponzora na Zapadu, ponajprije u Washingtonu, i pod izgovorom suprostavljanja Hamasu i spašavanja zarobljenika, Izrael je pokrenuo ono što je kasnije tačno opisano kao "kampanja masovnog ubijanja" u Gazi vođena vještačkom inteligencijom.
Deset sedmica kasnije veći dio Gaze je uništen, više od 20.000 Palestinaca je ubijeno, a još ih je mnogo pod ruševinama, dok svijet nastavlja posmatrati genocid koji se dešava u realnom vremenu. Analiziranje ovih događaja kroz bihevioralno-neuronaučnu prizmu moglo bi pružiti uvide u cionističku doseljeničko kolonijalnu dinamiku općenito i posebne motive iza izraelskih trenutnih genocidnih postupaka u Gazi, kao i potencijalni put naprijed.
U odgovoru na historijsku traumu, jevrejski narod nosi duboki strah od antisemitizma. Krajem 19. i početkom 20. stoljeća ovaj strah, u kombinaciji s prezirom prema tlačiteljima, doveo je do formiranja autonomnih jevrejskih grupa za samoodbranu na različitim geografskim područjima. Cionizam, evropski kolonijalni pokret, prepoznao je potencijal ove dinamike. Sinkretizirao je jevrejsku čežnju za sigurnošću i samoodbranom s bjelačkim supremacističkim, mesijanističkim i fašističkim ideologijama.
Ova sinteza porodila je novi, nacionalistički jevrejski identitet, koji izjednačava jevrejsku sigurnost s izgradnjom ekskluzivne domovine u Palestini, kroz raseljavanje starosjedilačke popuacije te regije. Doseljeničko-kolonijalni napori tipično ovise o predstavljanju ciljne teritorije kao "nenaseljene", a njenih postojećih stanovnika kao nehumanih barbara koji nisu dostojni zemlje. Ovakvo predstavljanje omogućilo je cionistima da rasele starosjedilačko stanovništvo Palestine bez moralnih dvojbi, prikazujući uspostavljanje Izraela ne kao uništenje jednog naroda, nego kao izgradnju "vile u džungli".
Skrivanje vlastite korupcije i kriminalnih poduhvata
Unutar izraelskog društva utemeljenog na krađi zemlje i resursa, ofanzivna agresija pod izgovorom "samoodbrane" (kao u nazivu "Izraelske odbrambene snage" - IDF) nagrađivana je i pojačavana od samog početka i, shodno tome, postala je rutinski dio života. Prizivanjem traume straha i otimanja povezane s prošlim i sadašnjim negativnim iskustvima jevrejskog naroda, cionističke vođe su osigurale kontinuiranu podršku doseljeničke populacije za agresivne, ekspanzionističke, hegemonostičke, genocidne politike i krili su svoju korupciju i kriminalne poduhvate od kritike javnosti.
Kako bi održali izraelski nasilno tlačiteljski status quo i proširili teritoriju dosljeničke kolonije, cionisti su oportunistički spojili svoju kolonijalnu ideologiju s judaizmom. Pozivajući se na božansku odredbu, radikalni, ultradesničarski doseljenici su ohrabrivani da zauzmu brda na palestinskog zemlji, istjeraju one koji tamo žive i oforme ilegalne ispostave. Ove ispostave kasnije je utvrdila izraelska vojska i vremenom ih je "legalizirala" cionistička država.
Osim što pruža opravdanje za nasilnu krađu zemljišta, spajanje cionizma i judaizma služi da oduzme legitimitet otporu na način da se svaka kritika cionizma ili izraelskih politika prema Palestincima izjednačava s napadom na Jevreje. Nadalje, sprečava antikolonijalni otpor, predstavljajući političku borbu za zemlju i resurse između okupatora doseljenika koje podržavaju imperijalne sile i starosjedilačkog, okupiranog naroda kao navodni vjerski "sukob" između jednakih.
Istinski ciljevi cionizma - ekspanzionizam i aparthejd
Ovaj spoj podstiče cionističko prisvajanje i izdvajanje jevrejskog statusa žrtve. Izraelska hasbara, što na hebrejskom znači objašnjenje, predstavlja Holokaust kao genocid bez premca, što Jevrejima daje specijalni status žrtve.
Ovaj narativ opravdava privilegije, popuste i naknade za Izrael kao "jevrejsku državu", izgrađenu kako bi osigurala sigurnost Jevreja na račun starosjedilaca Palestinaca. Ali, cionistički revizionizam često zanemaruje i umanjuje nacističke zločine protiv drugih ugnjetavanih grupa, među kojima su komunisti, socijalisti, Romi, osobe s poteškoćama u razvoju, LGBTQI i Nijemci afričkog porijekla.
Liberalno krilo cionizma služi da zataška reakcionarnu srž ovog pokreta i prikrije njegove istinske ciljeve - ekspanzionizam i aparthejd. Navodeći na pogrešan zaključak, liberalni cionisti predstavljaju cionizam kao ideologiju usklađenu s demokratskim, progresivnim vrijednostima i ljudskim pravima, lažno projicirajući istinsku posvećenost miru, pravdi i punoj integraciji u Bliski istok.
Do 7. oktobra Izrael je održavao svoju temeljnu težnju provodeći doktrinu beskrajne okupacije i oscilirajući između implicitnih i eksplicitnih oblika genocida, od kojih se eksplicitni često opisuju kroz metaforu "košenja travanjaka", čime se referira na periodične izraelske napade na Gazu nakon što se 2005. godine Izrael "povukao" iz ove opkoljene palestinske enklave. Tokom ovog perioda izraelski cionisti su ubirali koristi palestinske zemlje i njenih resursa u modernom, dobrostojećem, navodno demokratskom potrošačkom raju, potičući snažne poveznice i identifikaciju s bijelim SAD-om i Evropom i naftom/novcem bogatim zaljevskim monarhijama, prije nego s neposrednim susjedima.
Mučenje, raseljavanje i istrebljenje Palestinaca
Sedmog oktobra su intenzivni strah i šok zahvatili izraelsko društvo, pružajući ultradesničarskoj vladi Benjamina Netanyahua zlatnu priliku da uguši sve veće nezadovoljstvo zbog korupcije i zadovolji članove svoje koalicije genocidnim oduzimanjem zemlje. Strah se u Izraelu održava kroz militarizaciju, antipalestinske narative, predstavljanje otpora kao "terorizma", prisjećanja zločina iz prošlosti, fokusiranje na percipirane prijetnje i promociju segregacije, odnosno aparthejda. Hronični strah izaziva simptome slične posttraumatskom stresnom poremećaju (PTSP), čineći izraelsku populaciju sklonu agresiji predstavljenoj kao "samoodbrana".
Toksična mješavina straha, dehumanizirajuće propagande, nagrada za agresiju i intenzivnog aparthejda proizvela je manjak empatije kod Izraelaca prema Palestincima. Iako tvrde da je sukob u Gazi "samoodbrana", izraelski čelnici otvoreno krive palestinsko društvo kao cjelinu, u suštini odobravajući kolektivno kažnjavanje civila. Svakodnevno čelnici izraelskih institucija ismijavaju palestinsku kulturu i navijaju za mučenje, raseljavanje i istrebljenje Palestinaca, otkrivajući genocidni način razmišljanja.
Sedmog oktobra se pažljivo izgrađena cionistička fasada postepenog genocida unutar liberalnog/demokratskog okvira urušila, izloživši izraelsku genocidnu i fašističku srž. Cionisti u Izraelu i šire nisu oplakivali kraj ove predstave i, umjesto tog a, slavili su svoju novopronađenu slobodu da ubijaju i uništavaju Palestince bez ikakve zadrške ili pretvaranja. Ovakav razvoj događaja ne predstavlja samo prijetnju eliminacije palestinskog naroda, nego bi, s obzirom da se okupirane teritorije koriste kao laboratorija za razvoj i testiranje nove vojne tehnologije i strategija, to moglo pripremiti teren za slične nasilne eskalacije protiv potlačenih zajednica na globalnom jugu, kao i protiv BIPOC (crnaca, staorsjedilaca i tamnoputih) i imigrantskih zajednica na globalnom sjeveru.
Jednom, kada se cionizam rastavi...
Izraelsko genocidno ponašanje u Gazi i na drugim lokacijama u historijskoj Palestini podsjeća na obrasce viđene u Stanfordskom zatvorskom eksperimentu i Milgramovoj studiji poslušnosti. U potonjem su pojedinci, vođeni autoritetom, dali potencijalno smrtonosne šokove drugim učesnicima. Da bi Izraelci prekinuli svoju ovisnost o agresiji, trebali bi proći kroz proces deprogramiranja i dekolonizacije. To bi od njih zahtijevalo da prihvate istinu o historiji i prirodi njihove države, obavežu se na iskrenu odgovornost, prepoznaju čovječnost Palestinaca i suosjećaju s njihovom patnjom i boli.
Jednom, kada se cionizam rastavi, on se može rasformirati, utirući put za proces rehumanizacije i pomirenja kroz empatiju. Oslobođenje, pomirenje i kraj izraelskog genocidnog nasilja može se postići samo unutar postojanog i nepokolebljivog anticionističkog okvira, koji se usklađuje s ljevičarskim, antirasističkim, antikolonijalnim vrijednostima.
