“Vrijeme je da priznamo kako postoji homoseksualna subkultura unutar hijerarhije Katoličke crkve koja unosi veliki razdor u Gospodinovu vinogradu. Nauk Katoličke crkve jasno ističe da homoseksualna sklonost nije grešna sama po sebi, već je intrinsičan poremećaj na način da čini svakog muškarca koji je njome trajno zahvaćen nesposobnim za svećeničku službu. Nadalje, odluka da se prakticira ova poremećena sklonost toliko je težak grijeh da vapi u nebo za osvetom, osobito kada uključuje iskorištavanje mladih ili ranjivih osoba. Takvo zlo treba najviše mrziti”, napisao je nedavno u otvorenom pismu američki katolički biskup Robert Morlino u vezi najnovijeg skandala seksualnog zlostavljanja unutar klera koji je nakon duge i temeljite istrage svjetovnih vlasti eksplodirao u američkoj saveznoj državi Pennsylvania.
U svojem pismo Morlino se na više mjesta obrušio na homoseksualce i homoseksualnost, čak u jednom trenutku relativizirajući odvajanje homoseksualnosti i pedofilije, implicirajući da je jedina razlika između seksualne orijentacije i psihičkog poremećaja to što je homoseksualnost “sada kulturno prihvatljiva”, dok je pedofilija “javno osuđena”. Homoseksualnost je dodatno opisao kao “devijantnu”.
Nisu krivi crkveni pedofili nego - homoseksualnost
Morlino nije jedini u crkvenoj hijerarhiji i među katoličkim laicima koji želi na homoseksualnost svaliti svu ili najveću odgovornost za zastrašujuće i općerašireno silovanje i seksualno zlostavljanje unutar i oko Katoličke crkve, očito s namjerom da se ova institucija zaštiti od propadanja i gubitka utjecaja u društvu. U tom narativu homoseksualnost se pokušava prikazati kao zlokobni virus koji se izvana infiltrirao u inače posve čiste i plemenite strukture Katoličke crkve, te se zapravo samu Crkvu želi predstaviti kao još jednu žrtvu povrh svih onih žrtava koje su razni katolički popovi, fratri, biskupi i kardinali desetljećima silovali i seksualno zlostavljali, dok je crkvena hijerarhija to masovno i predugo vrlo uspješno zataškavala. Po toj priči ispada da se Katolička crkva može pohvaliti milenijima neupitno moralnog ponašanja klera, koji se eto kompromitirao tek u zadnjih par desetljeća jer su se u njega infiltrirali zli pederi, što svakome s minimalnim znanjem povijesti može samo biti smiješno.
Dapače, Katolička crkva ne samo da je od pravde skrivala klerike koji siluju djecu i mlade, nego im je omogućavala da siluju što više djece tako što je te seksualne predatore selila iz župe u župu. Pop silovatelj bi tako odradio jednu rundu silovanja u jednoj župi, a kada bi se o tome počelo šuškati i kada su nadležni iz crkvene hijerarhije saznali da prijeti javni skandal, oni bi tog popa preselili negdje drugdje, nudeći mu na pladnju novu djecu za silovanje. Katolička crkva kao institucija stoga je de facto aktivni sudionik u masovnom popovskom silovanju djece i mladih, no umjesto da se zapitaju koliko crkveni ustroj i dogme imaju udjela u svim tim zastrašujućim događajima, popovi su našli žrtvenog jarca - homoseksualnost i homoseksualce.
Optuživati homoseksualnost za popovsko silovanje djece je kao optuživati Hrvate da su svi ustaše
Pritom uopće nije upitno da među klerom ima i onih koji jesu homoseksualci, kao što nije upitno da je među ustašama bilo mnogo onih koji su Hrvati, ali to ne znači da treba izjednačavati ustaše i Hrvate. Homoseksualci koji se odlučuju postati svećenici i fratri posebna su sorta koju proizvodi baš katolička homofobija čije su oni isprva žrtve, da bi se kroz pridruživanje Crkvi pretvorili u počinitelje protiv vlastite slobode i ravnopravnosti. Odgojeni u većini u katoličkim obiteljima i unutar takvog homofobnog habitusa, oni su od malena inficirani najstrašnijom internaliziranom homofobijom te su prepoznavanje vlastite homoseksualnosti smatrali smakom svijeta.
Pristupanje Crkvi im se pak čini kao način da zatome vlastitu homoseksualnost jer je ne mogu prihvatiti, oni dakle imaju posve nezdrav odnos prema svojoj homoseksualnosti i seksualnosti uopće, što je još jedna karakteristika učenja Katoličke crkve, koja svaki seks koji nije unutar heteroseksualnog braka sa svrhom začetka smatra pogrešnim, a osuđuje čak i masturbaciju.
Tj. homoseksualci unutar katoličkog klera nisu odraz homoseksualnosti kao takve nego su proizvod crkvenih dogmi i homofobne diskriminacije koju Crkva sustavno generira, a njihova moguća seksualna patologija je proizvod Crkve, a ne njihove seksualne orijentacije.
“Pray the gay away” očito ne funkcionira
Pored toga, sudbina seksualno aktivnih homoseksualaca unutar kera svjedoči i o tome kolika je i kakva snaga molitve. Ideja da se molitvom može “izliječiti” homoseksualnost, na engleskom izražena u sintagmi “pray the gay away”, očito ipak ne funkcionira u praksi. Unatoč molitvama, ljudsko meso želi ono što želi, a kada je ta žudnja okovana katoličkom psihopatologijom, osjećajem nadmoći specifičnim za svećenstvo, celibatom i snažnom internaliziranom homofobijom, onda se ona može izobličiti u nešto monstruozno. Ono što je prirodno postaje maligno. Ali isto važi i za heteroseksualne svećenike, naravno.
Biskupa Morina i sve ostale katolike koji zločine Katoličke crkve žele svaliti na leđa homoseksualnosti i gej ljudi demantira i skrupulozni istraženi izvještaj od 1300 stranica koje su objavile pensilvanijske vlasti. U njemu su do mučnih detalja opisani i brojni slučajevi seksualnog zlostavljanja djevojčica i djevojaka od strane popova, pa čak i pobačaja na koje su djevojke prisiljavane nakon što bi ostale trudne uslijed popovskog silovanja.
Popovi masovno siluju i časne sestre te ih onda tjeraju na pobačaj
Mediji su nedavno izvještavali i o masovnom seksualnom zlostavljanju i iskorištavanju časnih sestara od strane predatorskih popova, pa je tako Associated Press u svojoj analizi zaključio da “Vatikan već dugo zna za seksualno zlostavljanje časnih sestara u Crkvi, ali nije ništa učinio kako bi ga zaustavio”. AP je, kako je prenijela Hina, objavio da su slučajevi seksualnog zlostavljanja časnih sestara prijavljeni u Europi, Africi, Južnoj Americi i Aziji, što pokazuje da je problem globalan i sveprisutan, zbog nižeg statusa časnih sestara u Crkvi i njihove podređenosti muškarcima koji je vode.
Vatikan je odbio odgovoriti AP-u na pitanje o mjerama koje su poduzete da bi se riješio globalni problem seksualnog zlostavljanja časnih sestara, kaznili počinitelji ili pružila pomoć žrtvama. Vatikanski službenik je izjavio da "kažnjavanje svećenika koji seksualno zlostavljaju časne sestre ovisi o vođama lokalnih Crkvi". Objavljeni su i podaci o tome da svećenici silovane časne sestre tjeraju na pobačaje, koji oni plaćaju jer su one siromašne i bez novaca.
Dakle, očito je da i heteroseksualni popovi masovno siluju i seksualno zlostavljaju, te da seksualno predatorstvo unutar Crkve nema veze s određenom seksualnom orijentacijom, što se ovih dana pokušava podvaliti javnosti preko katoličkih medija i iz klerikalnih krugova. Umjesto da se suoče s time da su celibat kao najplakativnija ilustracija poremećenog odnosa prema ljudskoj seksualnosti i unutarcrkvena kultura tajnosti, poslušnosti i zloupotrebe moći uzroci strašnih zločina koje su nad djecom i mladima svih rodova činili katolički popovi, klerikalne snage nastavljaju muljati.
Sukob liberalnog i konzervativnog krila Crkve kao sukob Wehrmachta i SS-a
U međuvremenu se unutar vrha Crkve rasplamsao i otvoreni rat onoga što se kolokvijalno naziva liberalno i konzervativno krilo Vatikana, odnosno crkvenih verzija Wehrmachta i SS-a. Najnovija epizoda tog fajta je inicirana otvorenim pismo bivšeg nuncija u SAD-u Carla Marije Vigana, koji je optužio papu Franju da je i on osobno zataškavao seksualno predatorstvo u međuvremenu osramoćenog američkog kardinala Theodorea McCarricka. Zanimljivo je i da Vigano, koji pripada konzervativnom krilu Crkve, također u svom pismu stalno spominje homoseksualnost, dok istovremeno ignorira razna druga objašnjenja za strašne seksualne zločine koje su počinili popovi, kao i vlastitu odgovornost kao visokopozicioniranog klerika.
Viganovo pismo ponajprije demonstrira da su sve strukture Crkve, neovisno o tome zauzimaju li u njima pozicije oni iz liberalnog ili konzervativnog krila, obilježene potrebom da se popovski seksualni zločini zataškavaju. Uostalom, kao da je nekoj djevojčici ili dječaku važno siluje li ih neki liberalni ili konzervativni katolički pop, odnosno je li to silovanje kasnije zataškavao neki liberalni ili konzervativni biskup.
Crkva nije žrtva, nego počinitelj
No, najgore u ovoj mučnoj priči ipak nije to što se Crkva od svojih zločina želi oprati zloupotrebom homoseksualnosti, nego što se indirektno i sama pozicionira kao žrtva. Po narativu koji plasiraju apologeti Katoličke crkve to je jedna plemenita institucija koju su infiltrirali i pervertirali sodomiti, što je bezočan falsifikat cijele povijesti Katoličke crkve, koja je kroz stoljeća pokretala brojne ratove i masovna ubojstva, koja je tijekom feudalizma otimala od kmetova i koja žene i danas smatra drugotnima i tako doprinosi nasilju nad ženama i održanju patrijarhata.
Jasno je tko su jedine prave žrtve u svim seksualnim skandalima Katoličke crkve - to su svi oni ljudi, često maloljetnici, koje su popovi zlostavljali i silovali. Katolička crkva, njeni predstavnici i njene strukture, pak su počinitelji. I baš zato im ne treba dozvoliti da svoju krivicu i svoju odgovornost isporučuju na neku drugu adresu. Jer ako to dozvolimo, onda i mi postajemo sudionici u popovskom silovanju žena i djece.
Index
U svojem pismo Morlino se na više mjesta obrušio na homoseksualce i homoseksualnost, čak u jednom trenutku relativizirajući odvajanje homoseksualnosti i pedofilije, implicirajući da je jedina razlika između seksualne orijentacije i psihičkog poremećaja to što je homoseksualnost “sada kulturno prihvatljiva”, dok je pedofilija “javno osuđena”. Homoseksualnost je dodatno opisao kao “devijantnu”.
Nisu krivi crkveni pedofili nego - homoseksualnost
Morlino nije jedini u crkvenoj hijerarhiji i među katoličkim laicima koji želi na homoseksualnost svaliti svu ili najveću odgovornost za zastrašujuće i općerašireno silovanje i seksualno zlostavljanje unutar i oko Katoličke crkve, očito s namjerom da se ova institucija zaštiti od propadanja i gubitka utjecaja u društvu. U tom narativu homoseksualnost se pokušava prikazati kao zlokobni virus koji se izvana infiltrirao u inače posve čiste i plemenite strukture Katoličke crkve, te se zapravo samu Crkvu želi predstaviti kao još jednu žrtvu povrh svih onih žrtava koje su razni katolički popovi, fratri, biskupi i kardinali desetljećima silovali i seksualno zlostavljali, dok je crkvena hijerarhija to masovno i predugo vrlo uspješno zataškavala. Po toj priči ispada da se Katolička crkva može pohvaliti milenijima neupitno moralnog ponašanja klera, koji se eto kompromitirao tek u zadnjih par desetljeća jer su se u njega infiltrirali zli pederi, što svakome s minimalnim znanjem povijesti može samo biti smiješno.
Dapače, Katolička crkva ne samo da je od pravde skrivala klerike koji siluju djecu i mlade, nego im je omogućavala da siluju što više djece tako što je te seksualne predatore selila iz župe u župu. Pop silovatelj bi tako odradio jednu rundu silovanja u jednoj župi, a kada bi se o tome počelo šuškati i kada su nadležni iz crkvene hijerarhije saznali da prijeti javni skandal, oni bi tog popa preselili negdje drugdje, nudeći mu na pladnju novu djecu za silovanje. Katolička crkva kao institucija stoga je de facto aktivni sudionik u masovnom popovskom silovanju djece i mladih, no umjesto da se zapitaju koliko crkveni ustroj i dogme imaju udjela u svim tim zastrašujućim događajima, popovi su našli žrtvenog jarca - homoseksualnost i homoseksualce.
Optuživati homoseksualnost za popovsko silovanje djece je kao optuživati Hrvate da su svi ustaše
Pritom uopće nije upitno da među klerom ima i onih koji jesu homoseksualci, kao što nije upitno da je među ustašama bilo mnogo onih koji su Hrvati, ali to ne znači da treba izjednačavati ustaše i Hrvate. Homoseksualci koji se odlučuju postati svećenici i fratri posebna su sorta koju proizvodi baš katolička homofobija čije su oni isprva žrtve, da bi se kroz pridruživanje Crkvi pretvorili u počinitelje protiv vlastite slobode i ravnopravnosti. Odgojeni u većini u katoličkim obiteljima i unutar takvog homofobnog habitusa, oni su od malena inficirani najstrašnijom internaliziranom homofobijom te su prepoznavanje vlastite homoseksualnosti smatrali smakom svijeta.
Pristupanje Crkvi im se pak čini kao način da zatome vlastitu homoseksualnost jer je ne mogu prihvatiti, oni dakle imaju posve nezdrav odnos prema svojoj homoseksualnosti i seksualnosti uopće, što je još jedna karakteristika učenja Katoličke crkve, koja svaki seks koji nije unutar heteroseksualnog braka sa svrhom začetka smatra pogrešnim, a osuđuje čak i masturbaciju.
Tj. homoseksualci unutar katoličkog klera nisu odraz homoseksualnosti kao takve nego su proizvod crkvenih dogmi i homofobne diskriminacije koju Crkva sustavno generira, a njihova moguća seksualna patologija je proizvod Crkve, a ne njihove seksualne orijentacije.
“Pray the gay away” očito ne funkcionira
Pored toga, sudbina seksualno aktivnih homoseksualaca unutar kera svjedoči i o tome kolika je i kakva snaga molitve. Ideja da se molitvom može “izliječiti” homoseksualnost, na engleskom izražena u sintagmi “pray the gay away”, očito ipak ne funkcionira u praksi. Unatoč molitvama, ljudsko meso želi ono što želi, a kada je ta žudnja okovana katoličkom psihopatologijom, osjećajem nadmoći specifičnim za svećenstvo, celibatom i snažnom internaliziranom homofobijom, onda se ona može izobličiti u nešto monstruozno. Ono što je prirodno postaje maligno. Ali isto važi i za heteroseksualne svećenike, naravno.
Biskupa Morina i sve ostale katolike koji zločine Katoličke crkve žele svaliti na leđa homoseksualnosti i gej ljudi demantira i skrupulozni istraženi izvještaj od 1300 stranica koje su objavile pensilvanijske vlasti. U njemu su do mučnih detalja opisani i brojni slučajevi seksualnog zlostavljanja djevojčica i djevojaka od strane popova, pa čak i pobačaja na koje su djevojke prisiljavane nakon što bi ostale trudne uslijed popovskog silovanja.
Popovi masovno siluju i časne sestre te ih onda tjeraju na pobačaj
Mediji su nedavno izvještavali i o masovnom seksualnom zlostavljanju i iskorištavanju časnih sestara od strane predatorskih popova, pa je tako Associated Press u svojoj analizi zaključio da “Vatikan već dugo zna za seksualno zlostavljanje časnih sestara u Crkvi, ali nije ništa učinio kako bi ga zaustavio”. AP je, kako je prenijela Hina, objavio da su slučajevi seksualnog zlostavljanja časnih sestara prijavljeni u Europi, Africi, Južnoj Americi i Aziji, što pokazuje da je problem globalan i sveprisutan, zbog nižeg statusa časnih sestara u Crkvi i njihove podređenosti muškarcima koji je vode.
Vatikan je odbio odgovoriti AP-u na pitanje o mjerama koje su poduzete da bi se riješio globalni problem seksualnog zlostavljanja časnih sestara, kaznili počinitelji ili pružila pomoć žrtvama. Vatikanski službenik je izjavio da "kažnjavanje svećenika koji seksualno zlostavljaju časne sestre ovisi o vođama lokalnih Crkvi". Objavljeni su i podaci o tome da svećenici silovane časne sestre tjeraju na pobačaje, koji oni plaćaju jer su one siromašne i bez novaca.
Dakle, očito je da i heteroseksualni popovi masovno siluju i seksualno zlostavljaju, te da seksualno predatorstvo unutar Crkve nema veze s određenom seksualnom orijentacijom, što se ovih dana pokušava podvaliti javnosti preko katoličkih medija i iz klerikalnih krugova. Umjesto da se suoče s time da su celibat kao najplakativnija ilustracija poremećenog odnosa prema ljudskoj seksualnosti i unutarcrkvena kultura tajnosti, poslušnosti i zloupotrebe moći uzroci strašnih zločina koje su nad djecom i mladima svih rodova činili katolički popovi, klerikalne snage nastavljaju muljati.
Sukob liberalnog i konzervativnog krila Crkve kao sukob Wehrmachta i SS-a
U međuvremenu se unutar vrha Crkve rasplamsao i otvoreni rat onoga što se kolokvijalno naziva liberalno i konzervativno krilo Vatikana, odnosno crkvenih verzija Wehrmachta i SS-a. Najnovija epizoda tog fajta je inicirana otvorenim pismo bivšeg nuncija u SAD-u Carla Marije Vigana, koji je optužio papu Franju da je i on osobno zataškavao seksualno predatorstvo u međuvremenu osramoćenog američkog kardinala Theodorea McCarricka. Zanimljivo je i da Vigano, koji pripada konzervativnom krilu Crkve, također u svom pismu stalno spominje homoseksualnost, dok istovremeno ignorira razna druga objašnjenja za strašne seksualne zločine koje su počinili popovi, kao i vlastitu odgovornost kao visokopozicioniranog klerika.
Viganovo pismo ponajprije demonstrira da su sve strukture Crkve, neovisno o tome zauzimaju li u njima pozicije oni iz liberalnog ili konzervativnog krila, obilježene potrebom da se popovski seksualni zločini zataškavaju. Uostalom, kao da je nekoj djevojčici ili dječaku važno siluje li ih neki liberalni ili konzervativni katolički pop, odnosno je li to silovanje kasnije zataškavao neki liberalni ili konzervativni biskup.
Crkva nije žrtva, nego počinitelj
No, najgore u ovoj mučnoj priči ipak nije to što se Crkva od svojih zločina želi oprati zloupotrebom homoseksualnosti, nego što se indirektno i sama pozicionira kao žrtva. Po narativu koji plasiraju apologeti Katoličke crkve to je jedna plemenita institucija koju su infiltrirali i pervertirali sodomiti, što je bezočan falsifikat cijele povijesti Katoličke crkve, koja je kroz stoljeća pokretala brojne ratove i masovna ubojstva, koja je tijekom feudalizma otimala od kmetova i koja žene i danas smatra drugotnima i tako doprinosi nasilju nad ženama i održanju patrijarhata.
Jasno je tko su jedine prave žrtve u svim seksualnim skandalima Katoličke crkve - to su svi oni ljudi, često maloljetnici, koje su popovi zlostavljali i silovali. Katolička crkva, njeni predstavnici i njene strukture, pak su počinitelji. I baš zato im ne treba dozvoliti da svoju krivicu i svoju odgovornost isporučuju na neku drugu adresu. Jer ako to dozvolimo, onda i mi postajemo sudionici u popovskom silovanju žena i djece.
Index
