Američka doktrina: Rusija je dugoročna meta SAD-u u njenim geopolitičkim igrama

SAD su nenadmašne u organizovanju geopolitičkih operacija, ali se više ne može sakriti da je dugoročna meta Rusija, koja je jedina pretnja američkoj svetskoj dominaciji. Ta pozicija će zavisiti od ostvarenja planiranih operativnih planova „demokratizacije“ Rusije, koji podrazumevaju pretvaranje Rusije u „kooperativnu“ zemlju, a sve u cilju pristupa njenim resursima.

Primer Ukrajine pokazuje da SAD slede priručnik Bžežinskog, poznat pod naslovom Velika šahovska tabla. Operacionalizacija pregovora o primirju između Zapada i Ukrajine sa jedne strane (amerikanci su majstori u pregovorima i manipulacijama), i Rusije sa druge strane, služi za dovlačenje ubojitog oružja (Weapons of Mass Destruction) WMD, NATO instruktora i specijalaca u Ukrajinu i baltičke zemlje. Paralelno sa tim se vrše tehničke i političke pripreme Ukrajine za blisku saradnju sa NATO, kao i psihološke pripreme zemalja Baltika u cilju njihog ulaska u sukob sa Rusijom. SAD i saveznici će pripremati stanovništvo za širenje rusofobije uz stalno instruisanje od NATO o navodnim planovima Rusije za agresiju u regiji Baltika. Za razliku od Poljske i baltičkih zemalja, kancelarka Merkelova je pala u nemilost SAD-a, jer izbegava uvlačenje Nemačke u sukob sa Rusijom, a insistira na rešenju za Ukrajinu na osnovu sporazumu iz Minska.

Izbeglički talas upućen iz Turske, za sada je samo u fazi kontrolisanog haosa, ali i opomene Nemačkoj i EU, koje su očigledno shvatili poruku SAD-a. Šta tek može očekivati Srbija ako ne usvoji ultimatum u vidu izmišljenog Poglavlja 35, koje dokazuje tezu da Srbija nikad neće ući u EU, jer ispunjavanje zadatih uslova vodi Srbiju u nestanak. Vreme je da Srbija sa intelektualnom i političkom elitom analizira i napokon pročita geopolitičke poruke. Odluka ne treba biti teška, ako se uzme u obzir iz čije kuhinje je Dvadesetsedmomartovski puč i sadašnje kontraverzno Poglavlje 35, koje je u vidu fermana predao Vučiću ministar spoljnih poslova Velike Britanije gosp. Hamond. Rusija je svjesna šta Zapad sprema Srbiji. Ruskom rukovodstvu je poznato da će hibridnim ratom i psihološkim operacijama Zapad shodno „balkanskoj kampanji“, nastojati destabilizovati i dezorijentisati i rusko stanovništvo, u cilju „demokratizacije“ (promene vlasti) Rusije, sve do momenta pogodnog za izazivanje konvencionalnog rata.


Figurativno rečeno, momci iz Bretton Woods-a (bankarske korporacije) izbegličkom operacijom, odnosno demografskim inženjeringom koji je u toku, mogu postići pritisak na EU, pogotovo Nemačku i ostvariti disfunkcionalnost Nemačke kao i EU. Očigledno je da se takvim aktivnostima spašava dolar. Slabljenjem kohezije EU, omogućava se plan koji je Britanija predložila Vašingtonu a odnosi se na stratešku konfiguraciju EU u vidu podele na staro elitno jezgro i na istočni deo (bivše članice Varšavskog pakta i bivše države SSSR-a). Oslabljena EU, na ivici raspada, morala bi prihvatiti britanske uslove koji su u cilju preuzimanja vođstva u EU. Dalje, EU bi morala prihvatiti i da je Rusija glavni neprijatelj naprednih tehnoloških država i njihovih civilizacijskih vrednosti, a što je u cilju slabljenja Rusije, jačanja dolara i zaustavljanja BRIKS-a.

Tokom operacionalizacije delova geopolitičke doktrine, proklamovane u vidu „zaštite nacionalnih interesa“, SAD će dugoročno izbegavati direktne konflikte sa Kinom, kojoj će u slučaju svođenja Rusije na nivo bezopasnog faktora, ponuditi da zajedno dele resurse Evroazije i Balkana. SAD sa Kinom imaju suptilnije planove, koje će prikrivati primamljivim trgovačkim ponudama i zajedničkim projektima, uz pokušaj izmene „puta svile“. Od već prisutnih medijskih natpisa o mogućem razlazu sa Kinom, bilo po pitanju trgovine, bilateralne saradnje ili održanja vojne komunikacije, neće biti ništa, jer pragmatične SAD sebi ne mogu dopustiti avanturu. Nemaju dovoljne kapacitete na Pacifiku, i sa još vojno nespremnim Japanom kao glavnim saveznikom, ne usuđuju se na konfrontaciju sa Kinom.Sa ekonomskog aspekta stvari su još komplikovanije, iako je ustaljena percepcija da u ekonomskom smislu Kina ne može bez SAD. Ubrzo će se pokazati da sa ekonomskog aspekta Kina nije uzrok nagoveštenog i verovatnog svetskog ekonomskog kolapsa. SAD žele da okrive Kinu za pad američke ekonomije. Naravno, da stratezi (bankari), i nosioci ideja iz Bretton Woods-a kriju da su štampali hrpe bezvrednih papira bez pokrića, a na osnovu kojih Zapad vodi valutne ratove.

Uprkos dolazećoj ekonomskoj krizi izazvanoj precenjenim dolarom, stratezi Vašingtona svojoj administraciji iznose tezu da Kina može biti proglašena za uzročnika svetske krize. Oni ujedno cene da će kineski privredni rast puknuti kao prenaduvani balon, a raspad Kine kao neodržive glomazne države očekuju sledeće decenije, zbog rastućih unutrašnjih disfunkcionalnosti i tenzija, koje se navodno neće moći kontrolisati.

Za to vreme SAD će jačati pacifičku flotu, dovlačiti nove nosače aviona i stvarati baze u kineskom okruženju. U narednih deset godina nemaju nameru da se s Kinom konfrontiraju. Trenutno SAD nemaju ni rešenje za devet umetnih ostrva u kineskom Južnom moru, sem eventualnih pretnji zbog njihove dalje izgradnje, i u tom smislu diplomatskih aktivnosti uz podršku UN i saveznika. Ostrvima, na kojima Kina gradi moćne baze kojima štiti ne samo eksploataciju nafte i gasa na njima, već i prilaz Kini od strane SAD i Japana. Stoga se, Kina jasno oglasila kao vlasnik delova mora oko veštačkih ostrva. Može se pretpostaviti da reakcija Kine predstavlja jasnu poruku SAD-u, kao i upozorenje Japanu, da će Kina štititi svoje teritorijalne vode.

Kineska strategija je da ostrva pored eksploatacije nafte imaju i ulogu nosača aviona, u vidu stacioniranog savremenog aerodroma sa više pista, naprednom odbranom i komunikacijama, radi neutralisanja prisustva američkih nosača iz pacifičke flote, ali i radi budućeg povećanja flote koje SAD planiraju u desetogodišnjem periodu. Kao deo američkog plana podrazumeva se prestanak važenja zabrane Japanu da ima ograničene oružane resurse, a što je na snazi od završetka Drugog svetskog rata. Vašington je stimulisao Japan da menja ustav čime bi se ponovo otvorio put njegovom povratku kao imperijalne sile na moru. U budućim geopolitičkim igrama, prema dugoročnim planovima SAD, kao saveznike protiv Kine, uz Južnu Koreju ozbiljno se računa i na Japan.

Dugoročna predviđanja think tank-ova sa kojima Vlada SAD spekulišu o scenariju mogućeg ekonomskog, a tim i vojnog kolapsa Rusije (prema kojoj se tek predviđa višedimenzionalno proširenje sankcija uz političku izolaciju) a koji sadrži projekciju da predsednik Putin mora otići sa vlasti „na neki od načina“. Onda bi se, prema ustaljenoj matrici, instalirala nekompetentna i koruptivna garnitura vlasti, što podseća na oprobani recept sa Balkana.

U geopolitičkim planovima SAD-a predviđena je i rekonfiguracija Indije, za koju stratezi predviđaju da je njena fragmentacije izvodiva, iako je veličina teritorije Indije impresivna. Pri tome SAD računaju na rekonstrukciju odnosa sa muslimanima sunitske skupine. Ujedno će instrumentalizovati brojne sekte i različite kaste, koje su u Indiji još ukorenjene, a što podseća na izazivanje sektaških sukoba, prema matrici sa Bliskog istoka. Kada SAD budu planirale destabilizaciju Indije, može se predvideti da će biti upotrebljena instrumentalizacija 30 miliona indijskih muslimana. Treba se zapitati da li je operacija islamista u Mumbaiu bila proba za stvaranje buduće islamističke infrastrukture, koju će u tom regionu osnovati teroristi prebačeni iz Avganistana ili Pakistana, u vidu novokomponovanog ISIL-a. SAD pokazuju neskrivene namere za daljom dominacijom u svetu. Iz izjave američkog predsednika Obame, da „SAD ne mogu ostati po strani kada veliki napadaju male kao što je Ukrajina“, vidi se namera SAD da neće odustati od Ukrajine kao okidača za uvlačenje Rusije u sukob. Ako bi iscenirani sukob imao tendenciju konvencionalnog rata, Zapad bi u rat uvukao baltičke zemlje, kojima bi se pridružili delovi NATO, zbog procene da Rusi zbog viteštva ne bi prvi koristili nuklearke. SAD sukobima različitog inteziteta žele razvući Rusiju na više potencijalno neuralgičnih tačaka, u cilju njene satanizacije te ekonomskog i političkog urušavanja.

Napisani scenariji po kojem SAD planiraju postići definisane ciljeve su već dovedeni u pitanje, jer zamrzavanje i kontrola pitanja Ukrajine, i legitimni ulazak Rusije na Bliski istok, odnosno Siriju, iz osnova menjaju poziciju Turske, što zahteva resetovanje doktrina SAD-a. EU je dugo verovala predsedniku Obami da će SAD veoma brzo rešiti diversifikovane izvore energenata za EU. Ne možemo se oteti utisku da je dovođenje u zabludu EU, odnosno Nemačku, od strane SAD-a bilo deo šire operacije u cilju stvaranja nejedinstva i podele same EU. Vašington se plaši da bi snabdevanjem Njemačke, tj. EU, plinom preko Ukrajine, kao i Severnim tokom, Rusi još više otoplili odnose sa Nemačkom.

SAD su planirale da jedan krak iz Sirije (ostao bi postojeći, izgrađen sa ISIL-om) ide do Turske, čime bi onemogućili sve planirane tokove nafte i gasa iz Rusije, Azerbejdžana ili drugih zakavkaskih država bilo kojom južnom rutom. Sa sirijske obale, gde su SAD planirale izgradnju glavnog čvorišta za Bliski istok i zalivske zemlje, cevi bi vodile do Jadransko-jonskog gasovoda i naftovoda čiji su projekti već u podmakloj fazi, jer su ranije obećali Hrvatskoj da će biti glavno čvorište budućih gasovoda za EU, što je ostalo prilično nezapaženo. Time su SAD planirale dodatno izolovati Rusiju, uz njeno dovođenje u finansijske teškoće zabranom pristupu finansijskim institucijama Zapada. U svetlu navedenih planova SAD-a i Velike Britanije, predsednik Putin je povukao briljantan šahovski potez - instaliranje ruskih vojnih snaga u Siriju. Da je kojim slučajem ISIL ovladao Sirijom, tj, Damaskom, Rusiji bi neprijatelj bio pred vratima, u vidu formacija ISIL-a koje imaju zadatak da destabilizuju Zakavkazje, a zatim celi Euroazijski Balkan uz ugrožavanje Rusije. Sada, ulaskom Rusije u Siriju, SAD su prinuđene na ozbiljno resetovanje, a to je moguće tek nakon predsedničkih izbora u SAD.

 



Predsednik Putin, produženjem više nego džentlmenskog ugovora sa Ukrajinom o isporuci gasa za 2015/16. godinu, uz nesmetano snabdevanje Severnim tokom Nemačke, ponovo spašava evropsku privredu, a narod od zime.

Jednostavno, priča o snabdevanju energentima EU sa tankerima iz SAD, bila je za kratku političku upotrebu. Prvo, to je tehnički neizvodivo, preskupo, a SAD kriju da su kompanije zadužene od administracije da proizvode naftu iz škriljaca, radi obaranja cene nafte zbog Rusije, u gubitcima uiznosu od 176 milijardi dolara. Drugo, podršku američkim planovima obaranja cene nafte su dale Katar i Saudijska Arabija, koje takođe kriju da su im budžeti ozbiljno ugroženi.